ارتباط سندروم متابولیک با هایپراوریسمی

ارتباط سندروم متابولیک با هایپراوریسمی :

(مدت زمان مطالعه این مقاله: 4 دقیقه)

هایپراوریسمی:

پورین ها، جزئی از بافتهای طبیعی بدن انسان هستند که در بسیاری از غذاها وجود دارند. اسیداوریک در نتیجه تجزیه شدن پورینها به وجود میآیند. به طور طبیعی، اسیداوریک در خون حل شده و از طریق کلیهها و ادرار از بدن دفع میشود.

اگر تولید اسیداوریک زیاد شود و یا دفع آن از کلیه ها کاهش یابد مقدار اسیداوریک در خون افزایش مییابد ؛ که به این حالت هایپراوریسمی (hyperuricemia ) گفته میشود.

اسیداوریک یک محصول آنزیمی نهایی است ، و این توانایی را دارد که رادیکال های اکسیژن را از بین ببرد و از غشای گلبول قرمز در برابر اکسیداسیون لیپید محافظت کند.

هایپراوریسمی عامل خطر اصلی و اولیه نقرس علامت دار است ؛ که اهمیت بالینی آن به‌عنوان ایجاد بیماری‌های مختلف از جمله نقرس، سندروم متابولیک، بیماری عروق کرونر و دیابت نوع 2، علی رغم خاصیت آنتی‌اکسیدانی عمده آن، شناسایی شده است.

سندروم متابولیک:

سندرم متابولیک مجموعهای از ناهنجاریهای فیزیولوژیکی و آنتروپومتریک را نشان میدهد که با افزایش غیرطبیعی سطح گلوکز، چاقی، فشار خون بالا، تری گلیسیرید بالا و لیپوپروتئین-کلسترول با چگالی پایین (HDL) مشخص میشود.

این ناهنجاریها همچنین مشخصه افراد مبتلا به هیپرانسولینمی و هیپراوریسمی است.

سندروم متابولیک یکی از عوامل اصلی ایجاد دیابت نوع 2 و سایر شرایطی است که شبیه به نقرس و هیپراوریسمی است . از جمله استرس اکسیداتیو بیماری خفیف کلیوی، اختلال عملکرد اندوتلیال و التهاب مزمن میباشد.

جدای از ارتباط علت شناخته شده ،هیپراوریسمی منجر به نقرس و سندرم متابولیک منجر به دیابت ،میشود.

در نتیجه هایپراوریسمی و سندرم متابولیک هر دو با هایپرانسولینمی مرتبط هستند.

هایپر انسولینمی:

شرایطی است که در آن مقدار انسولین موجود در خون بیشتر از مقدار طبیعی و متناسب قند خون می‌شود. هایپرانسولینمی معمولاً در مراحل اولیه دیابت تیپ 2 اتفاق می‌افتد.)

در مطالعات دیگر، کسانی که در بالاترین سطح اسید اوریک قرار داشتند، خطر ابتلا به سندرم متابولیک در مقایسه با افرادی که در پایین ترین سطح اسید اوریک بودند، به طور قابل ملاحظهای بیشتر بود.

این نشان میدهد که سطوح بالاتر اسید اوریک با سندرم متابولیک مرتبط است . برعکس نیز صادق است، که بیماران مبتلا به هیپراوریسمی اغلب به سندروم متابولیک مبتلا هستند.

سندروم متابولیک در حال حاضر به عنوان داشتن حداقل سه علامت از پنج علامت مشخص (چاقی شکمی، اختلال در گلوکز ناشتا، هیپرتری گلیسیریدمی، کلسترول HDL پایین و فشارخون بالا) تعریف میشود.

در بیماران مبتلا به آترواسکلروز آشکارهم وجود بیش از سه عامل خطر متابولیک و هم وجود دور کمر بالا با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در آینده مرتبط است.

تجمع پلاکت در دیواره شریانها‌ (رگ‎‌هایی که خون را از قلب به اعضای بدن می‌رسانند)، باعث بیماری آترواسکلروز، سخت‌شدن دیواره شریان‌ها یا تصلب شرایین می‌شود.

آترواسکلروز می‌تواند منجر به مشکلات جدی از جمله حمله قلبی، سکته مغزی یا حتی مرگ شود.

نتیجه:

برخی از مطالعات سری_موردی گزارش کردند که شیوع سندروم متابولیک در بین بیماران مبتلا به نقرس بالا بود. علاوه بر این، هیپراوریسمی با سندرم متابولیک در مطالعات افراد سالم و بیماران مرتبط است.

همچنین ممکن است باعث بروز بیماریهای قلبی عروقی شود که سندرم متابولیک یک عامل خطر قوی برای آن هاست .

بیشترین تفاوت در شیوع هیپراوریسمی ، در مردان بزرگسال مبتلا به سندروم متابولیک در مقایسه با سندرم غیرمتابولیک، شناخته شد.

در افرادی که BMI طبیعی دارند، شیوع سندرم متابولیک که سطح اسیداوریک 10 میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر داشتند در مقایسه با سطوح اسیداوریک کمتر از 6 میلی گرم در دسی لیتر، بیش از 10 برابر بیشتر بود.

بنابراین، تمام داده‌ها به ما نشان می‌دهند که افراد مبتلا به هیپراوریسمی همیشه با سندروم متابولیک همراه هستند.

افزایش میانگین سطح اسیداوریک سرم به طور قابل توجهی توسط تعداد مؤلفه های سندروم متابولیک افزایش می یابد . علاوه بر این، شیوع سندروم متابولیک نیز با سطح اسیداوریک به طور قابل توجهی افزایش مییابد.