دیابت نوع دوم
در دیابت نوع دو چه اتفاقی می‌افتد؟
دیابت نوع دو، که شایع‌ترین شکل بیماری دیابت در سراسر جهان است، یک اختلال متابولیک پیچیده و پیشرونده محسوب می‌شود که برخلاف دیابت نوع یک، با کمبود مطلق انسولین آغاز نمی‌شود، بلکه ریشه در یک پدیده بیولوژیک به نام مقاومت به انسولین دارد. این فرآیند معمولاً سال‌ها قبل از تشخیص بالینی دیابت، در سکوت کامل در بدن آغاز می‌شود. در این وضعیت، سلول‌های بدن، به‌ویژه در عضلات، کبد و بافت چربی، به سیگنال‌های هورمون انسولین پاسخ مناسبی نمی‌دهند و در برابر آن مقاومت نشان می‌دهند. به عبارت دیگر، انسولین که مانند یک کلید برای باز کردن درب سلول‌ها و ورود گلوکز عمل می‌کند، دیگر به راحتی نمی‌تواند این کار را انجام دهد. در نتیجه، گلوکز (قند) حاصل از تجزیه مواد غذایی نمی‌تواند به طور موثر از جریان خون خارج شده و برای تولید انرژی وارد سلول‌ها شود. این ناکارآمدی باعث می‌شود سطح گلوکز خون به تدریج و به طور مداوم شروع به بالا رفتن کند. لوزالمعده (پانکراس) به عنوان مرکز فرماندهی تولید انسولین، این افزایش سطح قند خون را تشخیص داده و در یک تلاش جبرانی، تولید و ترشح انسولین را به شدت افزایش می‌دهد تا بر مقاومت سلولی غلبه کند و سطح گلوکز خون را به محدوده طبیعی بازگرداند. این مرحله که به آن «هایپرانسولینمی» (سطح بالای انسولین در خون) گفته می‌شود، ممکن است برای مدت‌ها موفقیت‌آمیز باشد و قند خون فرد را در محدوده نرمال یا پیش‌دیابتی نگه دارد، اما این تلاش مضاعف، فشار بسیار زیادی را به سلول‌های بتای پانکراس وارد می‌کند و آن‌ها را به سمت فرسودگی سوق می‌دهد.
فرآیند مقاومت به انسولین با گذشت زمان و تحت تأثیر عواملی مانند افزایش وزن، کم‌تحرکی و استعداد ژنتیکی، به طور پیوسته شدیدتر می‌شود. این تشدید مقاومت، لوزالمعده را مجبور می‌کند تا به طور مداوم و تصاعدی انسولین بیشتری بسازد تا بتواند سطح گلوکز خون را در محدوده طبیعی و ایمن حفظ کند. این چرخه معیوب، یعنی افزایش مقاومت و افزایش جبرانی انسولین، تا نقطه‌ای ادامه می‌یابد که سلول‌های بتای پانکراس دیگر توانایی پاسخگویی به این تقاضای بی‌پایان را ندارند. در این نقطه بحرانی، توان لوزالمعده برای ساخت مقادیر کافی انسولین به پایان می‌رسد و تولید این هورمون حیاتی شروع به کاهش می‌کند. این کاهش، حتی اگر نسبی باشد، در کنار مقاومت شدید سلولی، کفه ترازو را به نفع افزایش قند خون سنگین‌تر می‌کند. در نهایت، سطح گلوکز خون از محدوده پیش‌دیابتی فراتر رفته و به طور پایدار بالا می‌رود که این همان نقطه‌ای است که فرد به طور رسمی با تشخیص دیابت نوع دو مواجه می‌شود. در حقیقت، دیابت نوع دو یک سفر طولانی از مقاومت سلولی و تلاش جبرانی پانکراس به سمت نارسایی نسبی این ارگان حیاتی است و این مسیر طولانی، فرصت‌های طلایی متعددی را برای پیشگیری و مداخله از طریق تغییر سبک زندگی فراهم می‌کند.
علائم دیابت نوع ۲: از نشانه‌های اولیه تا عوارض پیشرفته
دیابت به عنوان یک وضعیت پزشکی مزمن، با افزایش غیرطبیعی و پایدار سطح قند یا گلوکز در جریان خون تعریف می‌شود. این حالت زمانی ایجاد می‌شود که تعادل ظریف بین گلوکز و انسولین در بدن بر هم می‌خورد. به طور مشخص، یا پانکراس انسولین کافی برای مدیریت قند خون تولید نمی‌کند، یا سلول‌های بدن به انسولین موجود به درستی پاسخ نمی‌دهند (مقاومت به انسولین). در هر دو سناریو، گلوکز نمی‌تواند به طور موثر به سلول‌ها، یعنی جایی که باید به عنوان منبع اصلی انرژی مورد استفاده قرار گیرد، وارد شود. این “گرسنگی سلولی” در میان “وفور قند” در خون، بدن را وادار می‌کند تا برای تأمین انرژی مورد نیاز خود به منابع جایگزین مانند چربی‌ها و پروتئین‌های ذخیره‌شده در بافت‌ها، عضلات و ارگان‌های مختلف روی آورد. این تغییر مسیر متابولیک، یک واکنش سلسله‌وار بیوشیمیایی را به راه می‌اندازد که می‌تواند منجر به بروز مجموعه‌ای گسترده از نشانه‌ها و عوارض جدی در سراسر بدن شود. درک این علائم برای تشخیص به موقع و جلوگیری از پیشرفت بیماری به سمت مراحل خطرناک‌تر، امری حیاتی است.
یکی از ویژگی‌های متمایز و اغلب فریبنده دیابت نوع دو، ماهیت آهسته و تدریجی شکل‌گیری آن است. برخلاف دیابت نوع یک که علائم آن معمولاً به سرعت و با شدت بروز می‌کنند، در دیابت نوع دو نشانه‌ها می‌توانند برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها بسیار خفیف و نامحسوس باشند. این ماهیت پنهانکار بیماری باعث می‌شود که بسیاری از افراد در مراحل اولیه، این علائم را نادیده گرفته یا آن‌ها را به خستگی ناشی از کار، افزایش سن یا استرس‌های روزمره نسبت دهند. همین غفلت اولیه می‌تواند منجر به از دست رفتن فرصت‌های طلایی برای مداخله و کنترل بیماری در مراحل ابتدایی شود و زمینه را برای آسیب‌های تدریجی و خاموش به ارگان‌های حیاتی بدن فراهم کند. به همین دلیل است که غربالگری منظم قند خون در افراد دارای عوامل خطر، از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است، زیرا به شناسایی بیماری قبل از بروز علائم واضح و شدید کمک شایانی می‌کند.
علائم و نشانه‌های اولیه و غالباً نادیده گرفته شده:
- احساس گرسنگی مداوم (پلی‌فاژی): با وجود سطح بالای قند در خون، سلول‌ها به دلیل مقاومت به انسولین، انرژی کافی دریافت نمی‌کنند. این کمبود انرژی به مغز سیگنال گرسنگی می‌فرستد و فرد حتی پس از خوردن غذا، همچنان احساس گرسنگی می‌کند.
- بی‌حالی و خستگی مفرط: ناتوانی سلول‌ها در استفاده از گلوکز به عنوان سوخت اصلی، منجر به کمبود انرژی در سراسر بدن می‌شود و فرد احساس خستگی، ضعف و بی‌حالی مداوم می‌کند که با استراحت معمول برطرف نمی‌شود.
- کاهش وزن غیرقابل‌توجیه: اگرچه این علامت در دیابت نوع یک شایع‌تر است، اما در دیابت نوع دو نیز ممکن است رخ دهد. زمانی که بدن نمی‌تواند از گلوکز استفاده کند، شروع به سوزاندن چربی و عضلات برای تأمین انرژی می‌کند که منجر به کاهش وزن ناخواسته می‌شود.
- تشنگی مفرط (پلی‌دیپسی): افزایش قند خون باعث می‌شود کلیه‌ها برای دفع گلوکز اضافی، آب بیشتری را از بدن به داخل ادرار بکشند. این فرآیند منجر به کم‌آبی بدن و ایجاد حس تشنگی شدید و دائمی می‌شود.
- تکرر ادرار (پلی‌اوریا): به عنوان پیامد مستقیم افزایش فعالیت کلیه‌ها برای دفع قند و آب اضافی، فرد نیاز به دفع ادرار را به دفعات بیشتری، به‌ویژه در طول شب، احساس می‌کند.
- خشکی دهان: کم‌آبی عمومی بدن که ناشی از تکرر ادرار است، منجر به کاهش تولید بزاق و احساس خشکی و چسبندگی مداوم در دهان می‌شود.
- خارش پوست و عفونت‌های مکرر: سطح بالای قند خون می‌تواند منجر به خشکی پوست و خارش شود. همچنین، محیط شیرین بدن شرایط را برای رشد قارچ‌ها و باکتری‌ها مهیا کرده و خطر عفونت‌های پوستی، ادراری و قارچی را افزایش می‌دهد.
- تاری دید: سطوح بالای گلوکز می‌تواند باعث کشیده شدن مایع از عدسی چشم‌ها شده و شکل آن‌ها را تغییر دهد. این تغییر شکل، توانایی چشم برای تمرکز را مختل کرده و منجر به تاری دید موقت می‌شود.
هنگامی که بیماری برای مدت طولانی تشخیص داده نشده یا به درستی مدیریت نشود، علائم به تدریج شدیدتر و به صورت بالقوه بسیار خطرناک‌تر می‌شوند. آسیب‌های ناشی از قند خون بالا در طول زمان بر روی عروق خونی و اعصاب سراسر بدن انباشته شده و منجر به عوارض مزمن و گاهاً جبران‌ناپذیری می‌گردد. برای مثال، تاری دید اولیه می‌تواند به رتینوپاتی دیابتی و در نهایت نابینایی منجر شود، یا خارش پوست و کندی بهبود زخم‌ها می‌تواند به زخم‌های پای دیابتی و حتی قطع عضو بینجامد. بنابراین، توجه به علائم اولیه و اقدام به موقع، کلید پیشگیری از این عواقب وخیم است.
دیابت اثر قدرتمند و مخربی بر روی سیستم قلبی-عروقی دارد و به عنوان یکی از اصلی‌ترین عوامل خطر برای بیماری‌های قلبی شناخته می‌شود. قند خون بالا به دیواره داخلی رگ‌های خونی آسیب می‌رساند، فرآیند تصلب شرایین (آترواسکلروز) را تسریع می‌کند، فشار خون را افزایش می‌دهد و پروفایل چربی خون را مختل می‌سازد. این تأثیرات در زنان مبتلا به دیابت حتی شدیدتر است. آمارها نشان می‌دهد که زنان مبتلا به دیابت نه تنها در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اولین حمله قلبی هستند، بلکه پس از تجربه یک حمله قلبی، احتمال وقوع حمله دوم در آن‌ها دو برابر بیشتر از زنان غیردیابتی است. علاوه بر این، آن‌ها در مقایسه با زنانی که مبتلا به دیابت نیستند، چهار برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به نارسایی قلبی قرار دارند که این آمار تکان‌دهنده، اهمیت مدیریت تهاجمی عوامل خطر قلبی-عروقی در این جمعیت را برجسته می‌کند. دیابت می‌تواند همچنین منجر به پیچیده شدن شرایط و به وجود آمدن عوارض جدی در زمان بارداری، مانند پره‌اکلامپسی، زایمان زودرس و ماکروزومی (بزرگ شدن بیش از حد جنین) شود.
راهکارهای جامع درمان و مدیریت دیابت نوع ۲
خبر خوب این است که شما می‌توانید دیابت نوع دو را به طرز بسیار موثری کنترل و مدیریت کنید. هدف اصلی در مدیریت این بیماری، نه ریشه‌کن کردن آن، بلکه حفظ سطح قند خون در یک محدوده هدف مشخص و ایمن است تا از بروز عوارض حاد (مانند افت یا افزایش شدید قند خون) و عوارض مزمن و طولانی‌مدت (مانند آسیب به قلب، کلیه‌ها، چشم‌ها و اعصاب) پیشگیری شود. پزشک متخصص غدد یا داخلی، به عنوان راهنمای شما در این مسیر، برنامه درمانی شخصی‌سازی‌شده‌ای را برای شما تنظیم خواهد کرد. این برنامه شامل تعیین فواصل زمانی مشخص برای بررسی سطح گلوکز خون در خانه با استفاده از دستگاه گلوکومتر است. تعداد دفعات اندازه‌گیری قند خون به عوامل مختلفی مانند نوع داروهای مصرفی، میزان کنترل قند خون و اهداف درمانی شما بستگی دارد. هدف از این کار، نه تنها ارزیابی اثربخشی درمان، بلکه افزایش آگاهی شما نسبت به تأثیر غذاها، فعالیت‌های بدنی و استرس بر سطح قند خونتان است تا بتوانید به طور فعال در مدیریت بیماری خود مشارکت کنید.
برای تحت کنترل داشتن موثر این بیماری و دستیابی به یک زندگی سالم و طولانی، رعایت مجموعه‌ای از نکات کلیدی در سبک زندگی ضروری است. این تغییرات، سنگ بنای اصلی مدیریت دیابت نوع دو هستند و اغلب حتی از داروها نیز مؤثرتر عمل می‌کنند:
- اصلاح رژیم غذایی: در رژیم غذایی روزانه خود، مواد غذایی غنی از فیبر مانند سبزیجات غیرنشاسته‌ای، حبوبات و غلات کامل را بگنجانید. فیبرها به کند شدن جذب قند و بهبود حساسیت به انسولین کمک می‌کنند. همچنین، کربوهیدرات‌های سالم و پیچیده مانند نان سبوس‌دار، برنج قهوه‌ای و کینوا را جایگزین کربوهیدرات‌های ساده و تصفیه‌شده (مانند نان سفید، شیرینی‌جات و نوشابه‌ها) کنید. خوردن میوه، سبزیجات متنوع و غلات سبوس‌دار می‌تواند به ثابت نگه‌داشتن سطح گلوکز خون و جلوگیری از نوسانات شدید آن کمک شایانی کند.
- تنظیم وعده‌های غذایی: سعی کنید در وعده‌های غذایی منظم و در ساعات مشخصی از روز غذا بخورید. این کار به تنظیم ترشح انسولین و جلوگیری از افت یا افزایش ناگهانی قند خون کمک می‌کند. از حذف وعده‌های غذایی، به خصوص صبحانه، جداً خودداری کنید.
- توجه به سیگنال‌های سیری: به آرامی غذا بخورید و هنگامی که احساس سیری ملایم کردید، از غذا خوردن دست بکشید. این تمرین به کنترل حجم وعده‌های غذایی و جلوگیری از پرخوری کمک می‌کند که نقش مهمی در مدیریت وزن دارد.
- مدیریت وزن و سلامت قلب: وزن خود را در محدوده سالم کنترل کنید و برای سلامت قلب خود تلاش کنید. این به معنی آن است که استفاده از کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده، شکر و شیرینی‌ها، چربی‌های ترانس و چربی‌های اشباع موجود در روغن‌های حیوانی و غذاهای فرآوری‌شده را به حداقل ممکن برسانید. در عوض، از چربی‌های سالم مانند روغن زیتون، آووکادو، مغزها و ماهی‌های چرب استفاده کنید.
- فعالیت بدنی منظم: روزانه حدود ۳۰ دقیقه (یا مجموعاً ۱۵۰ دقیقه در هفته) به انجام ورزش‌های هوازی با شدت متوسط مانند پیاده‌روی سریع، دوچرخه‌سواری یا شنا اختصاص دهید. ورزش کردن نه تنها به کاهش وزن و سلامت قلب کمک می‌کند، بلکه با افزایش حساسیت سلول‌ها به انسولین، به طور مستقیم به کنترل بهتر گلوکز خون نیز یاری می‌رساند.
عوارض طولانی‌مدت دیابت نوع ۲ در صورت عدم کنترل
دیابت نوع دو یک بیماری سیستمیک و پرعارضه است که در صورت عدم تشخیص به موقع یا مدیریت صحیح، می‌تواند تقریباً تمام ارگان‌های بدن را تحت تأثیر قرار دهد. با این حال، نکته بسیار مهم و امیدوارکننده این است که مدیریت صحیح و مستمر قند خون، فشار خون و چربی خون می‌تواند به طور چشمگیری از بروز یا پیشرفت این عوارض خطرناک پیشگیری کند. در واقع، بسیاری از این عوارض نتیجه مستقیم سال‌ها قرار گرفتن بافت‌های بدن در معرض سطوح بالای گلوکز (هایپرگلیسمی مزمن) هستند.
عوارض مزمن و بالقوه ویرانگر عدم درمان یا کنترل ضعیف دیابت نوع دو عبارت‌اند از یک طیف گسترده از مشکلات که می‌توانند کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهند:
- بیماری‌های قلبی-عروقی: این گروه از عوارض، علت اصلی مرگ و میر در افراد مبتلا به دیابت است. هایپرگلیسمی مزمن به دیواره رگ‌های خونی آسیب رسانده و منجر به تصلب شرایین (آترواسکلروز)، بیماری عروق کرونر، حمله قلبی، سکته مغزی و بیماری عروق محیطی می‌شود. همچنین، دیابت اغلب با فشار خون بالا و کلسترول بالا همراه است که این عوامل خطر را تشدید می‌کنند.
- آسیب عصبی (نوروپاتی دیابتی): قند خون بالا به رشته‌های عصبی در سراسر بدن، به ویژه در پاها و دست‌ها (نوروپاتی محیطی)، آسیب می‌رساند. این آسیب می‌تواند منجر به بی‌حسی، گزگز، سوزش، درد و از دست دادن حس شود که خطر زخم‌ها و عفونت‌های تشخیص داده نشده را افزایش می‌دهد. نوروپاتی می‌تواند بر اعصاب سیستم گوارش (گاستروپارزی) و عملکرد جنسی نیز تأثیر بگذارد.
- آسیب به پا (پای دیابتی): ترکیبی از آسیب عصبی (که حس درد و فشار را کاهش می‌دهد) و کاهش جریان خون به دلیل بیماری عروق محیطی، پاها را به شدت در برابر زخم، عفونت و گانگرن آسیب‌پذیر می‌کند. یک تاول یا بریدگی کوچک می‌تواند به یک زخم جدی تبدیل شود که در موارد شدید، ممکن است به قطع عضو نیاز داشته باشد.
- آسیب به چشم (رتینوپاتی دیابتی) و نابینایی: دیابت علت اصلی نابینایی در بزرگسالان در سن کار است. قند خون بالا به عروق خونی ظریف شبکیه چشم آسیب می‌رساند و می‌تواند منجر به رتینوپاتی دیابتی، اِدِم ماکولا، آب مروارید و گلوکوم (آب سیاه) شود.
- نارسایی کلیه (نفروپاتی دیابتی): دیابت شایع‌ترین علت نارسایی کلیه در مرحله نهایی است. هایپرگلیسمی به واحدهای فیلتر کننده کوچک در کلیه‌ها (گلومرول‌ها) آسیب می‌رساند و توانایی آن‌ها برای دفع مواد زائد از خون را مختل می‌کند. این وضعیت در نهایت می‌تواند منجر به نیاز به دیالیز یا پیوند کلیه شود.
- کاهش شنوایی: تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر بیشتری برای از دست دادن شنوایی قرار دارند، که احتمالاً به دلیل آسیب به عروق خونی و اعصاب گوش داخلی است.
- مشکلات پوستی: افراد دیابتی مستعد ابتلا به انواع مشکلات پوستی، از جمله عفونت‌های باکتریایی و قارچی، خشکی شدید پوست، و بیماری‌های پوستی خاص مرتبط با دیابت مانند درموپاتی دیابتی هستند.
سایر عوامل زمینه‌ساز کلیدی در ابتلا به دیابت نوع دو
علاوه بر اضافه وزن، چاقی و کم‌تحرکی که به عنوان اصلی‌ترین عوامل خطر قابل اصلاح شناخته می‌شوند، مجموعه‌ای از عوامل دیگر نیز در افزایش احتمال ابتلا به این نوع دیابت موثر هستند. شناخت این عوامل می‌تواند به افراد در ارزیابی ریسک شخصی خود و انجام اقدامات پیشگیرانه کمک کند. از دیگر عوامل موثر در ابتلا به این نوع دیابت می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- سابقه خانوادگی (استعداد ژنتیکی): ژنتیک نقش بسیار پررنگی در ابتلا به دیابت نوع دو ایفا می‌کند. اگر والدین یا خواهر و برادر شما مبتلا به دیابت نوع دو باشند، ریسک ابتلای شما به این بیماری به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. این استعداد ژنتیکی به این معنی نیست که شما قطعاً مبتلا خواهید شد، بلکه نشان می‌دهد که شما در برابر عوامل محیطی و سبک زندگی ناسالم، آسیب‌پذیرتر هستید.
- نژاد و قومیت: شیوع دیابت نوع دو در بعضی نژادها و قومیت‌ها به مراتب شایع‌تر است. هرچند علت دقیق این تفاوت‌ها به طور کامل مشخص نیست، اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی و اجتماعی-اقتصادی در آن دخیل است. به طور کلی، افرادی با نژادهای سیاه‌پوست، هیسپانیک (اسپانیایی‌تبار)، سرخپوستان بومی آمریکا و نژادهای دورگه آسیایی-آمریکایی بیشتر در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع دو قرار دارند.
- افزایش سن: با افزایش سن، به خصوص بعد از ۴۵ سالگی، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر می‌شود. این افزایش ریسک احتمالاً به دلیل ترکیبی از عوامل است، از جمله کاهش طبیعی توده عضلانی (سارکوپنی) که متابولیسم را کند می‌کند، تمایل به کم شدن تحرک و فعالیت بدنی، و افزایش تدریجی وزن در طول سال‌ها. با این حال، روند نگران‌کننده اخیر نشان می‌دهد که دیابت نوع دو در کودکان، نوجوانان و جوانان نیز به دلیل اپیدمی چاقی و سبک زندگی بی‌تحرک، به شدت در حال افزایش است.
- سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS): این نوع اختلال هورمونی شایع در زنان که با علائمی مانند سیکل‌های قاعدگی نامنظم، افزایش سطح هورمون‌های مردانه (که منجر به افزایش موهای زائد بدن می‌شود) و چاقی همراه است، ارتباط بسیار نزدیکی با مقاومت به انسولین دارد. در واقع، مقاومت به انسولین یکی از ویژگی‌های اصلی پاتوفیزیولوژی PCOS است و به همین دلیل، زنان مبتلا به این سندرم در معرض خطر بسیار بالاتری برای ابتلا به پیش‌دیابت و دیابت نوع دو قرار دارند.
- آکانتوز نیگریکانس (نواحی تیره پوست): ظهور نواحی تیره، ضخیم و مخملی شکل روی پوست، که معمولاً در چین‌های بدن مانند زیربغل، گردن و کشاله ران ایجاد می‌شوند، می‌تواند یک نشانه بالینی مهم و قابل مشاهده از مقاومت شدید به انسولین باشد. این وضعیت پوستی که به آن آکانتوز نیگریکانس گفته می‌شود، خود یک بیماری نیست، بلکه یک علامت هشداردهنده است که نشان می‌دهد سطح انسولین در خون بسیار بالاست و فرد در معرض خطر جدی ابتلا به دیابت نوع دو قرار دارد.
باید تأکید کرد که این نوع دیابت هیچ محدودیت سنی ندارد و امروزه همه افراد، از کودکان گرفته تا سالمندان، ممکن است به آن مبتلا شوند. همانطور که اشاره شد، نشانه‌های اولیه این بیماری می‌توانند بسیار ملایم و فریبنده باشند. در واقع، تخمین زده می‌شود که از هر سه نفری که به دیابت نوع دو مبتلا هستند، یک نفر اصلاً از بیماری خود با خبر نیست و در سکوت، آسیب‌های تدریجی در بدن او در حال وقوع است. این بیماری مزمن، توانایی بنیادین بدن برای استفاده از کربوهیدرات‌های موجود در غذاها به عنوان منبع اصلی انرژی را مختل و خنثی می‌کند و به طور پیوسته باعث بالا رفتن سطح قند خون می‌شود. با گذشت زمان و در صورت عدم کنترل، این قند اضافی و سمی در خون، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی، سکته مغزی، از دست دادن کامل بینایی، آسیب‌های جبران‌ناپذیر عصبی، نارسایی کلیوی و نیاز به دیالیز، قطع اندام و دیگر شرایط مزمن و ناتوان‌کننده را به شدت بالا می‌برد. از این رو، آگاهی از عوامل خطر و غربالگری منظم، نقشی حیاتی در مبارزه با این اپیدمی خاموش ایفا می‌کند.
