چکیده
انسولین به صورت طبیعی، توسط پانکراس تولید و ترشح می‌شود. در بسیاری از موارد، برای درمان دیابت از انسولین استفاده می‌شود زیرا درنوع اول، تولید آن توسط بدن به طور کامل متوقف می‌شود؛ و در نوع دوم، بدن نمی‌تواند از انسولین موجود به خوبی استفاده نماید.
۲۰ نوع مختلف انسولین در امریکا فروخته می‌شود. تفاوت این انسولین‌ها در نحوه‌ی ساخت، چگونگی عملکرد در بدن و قیمت آن‌ها است. پزشک معالج، انسولین مناسب شما را توصیه خواهد کرد.
درباره‌ی انسولین
در بیشتر موارد، از قرص‌های خوراکی در درمان دیابت نوع ۲ استفاده می‌شود. مصرف انسولین در این بیماران به شرایط زیر بستگی دارد:
- طول مدت ابتلا به دیابت
- سطح قند خون
- مصرف هم‌زمان داروهای دیگر
- وضعیت سلامتی کلی شما
چون قرص‌ها سبب می‌شوند بدن بهتر بتواند از انسولین استفاده نماید، در بیشتر موارد همراه انسولین، از قرص نیز استفاده می‌شود. هدف از درمان ترکیبی، استفاده‌ی مؤثرتر از انسولین تزریقی است.
خصوصیات
انسولین‌ها دارای سه مشخصه است:
- آغاز اثر: عبارت است از مدت زمانی که طول می‌کشد تا انسولین پس از تزریق، شروع به کاهش قند خون کند.
- حداکثر اثر: عبارت است از زمانی که تزریق شده به حداکثر اثر خود در کاهش قند خون رسیده است.
- طول اثر: حداکثر زمانی که انسولین تزریق شده اثر کاهنده در قند خون دارد.
افزودنی‌های انسولین
همه‌ی گونه‌های انسولین دربردارنده‌ی افزودنی‌های مختلفی است. این افزودنی‌ها سبب حفظ pH محلول می‌شود و از رشد باکتری‌ها جلوگیری می‌کند. هم‌چنین، انسولین‌های متوسط الاثر و طولانی اثر، دارای موادی است که طول اثرشان را طولانی‌تر می‌کنند. در موارد بسیار نادر این افزودنی‌ها ممکن است موجب به وجود آمدن آلرژی در فرد بشوند.
انسولین‌های حیوانی
برای سال‌های طولانی، انسولین مورد استفاده در بیماران دیابتی، از پانکراس خوک و یا گاو تهیه می‌شد. انسولین‌های صنعتی اولین بار در سال ۱۹۸۰ وارد بازار دارویی شد. با دستکاری ژنتیکی روی بعضی باکتری‌ها، آن‌ها را قادر می‌سازد که انسولین‌هایی کاملاً شبیه گونه انسان‌ی تولید کند. امروزه همه‌ی گونه های مصرفی در آمریکا و بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران، صنعتی است که توسط میکروب‌ها در آزمایشگاه‌ها تولید می‌شود.
اگرچه ساخت انسولین‌های صنعتی، یک تحول بزرگ در درمان بیماران دیابتی به خصوص آن‌ها که به انسولین‌های حیوانی آلرژی داشتند محسوب می‌شود؛ با این وجود هنوز هم بسیاری از بیماران با گونه ی حیوانی بهتر کنترل می‌شوند و از آن‌ها رضایت بیش‌تری دارند. اگرچه امروزه از گونه حیوانی آن در آمریکا استفاده نمی‌شود، ولی با این وجود سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) این اجازه را به بیماران داده است که برای استفاده‌ی شخصی، خود این انسولین را از خارج ایالات متحده وارد کنند.
درمان با انسولین
با همکاری پزشک معالج، بهترین روش تزریق برای انواع دیابت را برای خود انتخاب کنید.
دیابت نوع ۱
درمان دیابت نوع یک، بیشتر با روزانه ۲ تزریق آغاز می‌شود که ممکن است در نهایت به ۳ یا ۴ بار تزریق در روز افزایش یابد. نوع انسولین مصرفی، به سطح قند خون بیمار بستگی دارد. مطالعات نشان داده است که تزریق سه تا ۴ بار در روز، بهترین روش درمان است و می‌تواند از عوارض چشمی، کلیوی، عصبی و قلبی جلوگیری کند و یا بروز آن‌ها را به تأخیر بیاندازد.
دیابت نوع ۲
در بیشتر بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲، تزریق یک بار در روز همراه و یا بدون مصرف داروهای خوراکی کافی است. در بسیاری از بیماران، یک تزریق پیش از شام و یا هنگام خواب، همراه با مصرف قرص‌های خوراکی انجام می‌شود. گاهی قرص‌های ضد دیابت تأثیرگذار نیست و بیمار مجبور است از ۲ تزریق در روز استفاده نماید. ممکن است این‌گونه بیماران، به سه یا ۴ تزریق در روز نیاز پیدا کنند.
اثرات کلی بر فیزیولوژی انسان
- کنترل جذب سلولی موادی خاص (اغلب گلوکز در بافت‌های عضلانی(Muscle Tissue) و چربی(Adipose))
- افزایش رونویسی DNA و سنتز پروتئین
- تغییر شکل دادن فعالیت بسیاری از آنزیم‌ها
اثرات بر سلول‌ها
- افزایش سنتز گلیکوژن (انسولین باعث ذخیرهٔ گلوکز در کبد به صورت گلیکوژن می‌شود، سطح پایین آن باعث می‌شود که کبد گلیکوژن را تجزیه و گلوکز را وارد سیستم گردش خونی کند).
- افزایش تشکیل بافت چربی (انسولین سلول‌های چربی را مجبور به جذب لیپید خون می‌کند که به تری گلیسرید تبدیل شده‌است)
- افزایش استری شدن اسیدهای چربی
- کاهش پروتئولیز
- کاهش لیپولیز
- کاهش گلوکونئوژنز
- افزایش جذب آمینو اسید توسط سلول‌ها
- افزایش جذب پتاسیم توسط سلول‌ها
- افزایش ترشح HCL درون معده
