اطلاعات علمی درباره «آبله میمون»؛ از این ویروس بترسیم یا نترسیم؟
گروه سلامت خبرگزاری فارس محمد تاجیک گفت : بالاخره به طور رسمی ویروس آبله میمون وارد ایران شد. و خبر ابتلای یک بانوی 34 ساله اهوازی به این ویروس اعلام شد.
ویروس آبله میمون ویروسی است که نخستین بار در سال 2017 در نیجریه پدیدار شد. تصور می‌شود این شیوع بزرگ در اثر طغیان رودخانه پدید آمده باشد؛چرا که با طغیان رودخانه حیوانات وحشی آلوده با انسان ارتباط نزدیک تری داشته باشند.
آبله میمونی یک بیماری نادر است که در اثر عفونت با ویروس ابله میمونی ایجاد می‌شود. ویروس ابله میمونی از خانواده ویروس‌هایی است که شامل ویروس واریولا (عامل آبله)، ویروس واکسینیا (مورد استفاده در واکسن آبله) و ویروس آبله گاوی است.
ابله میمونی اولین بار در سال ۱۹۵۸، در زمان شیوع بیماری شبیه به آبله در بین میمون‌هایی که برای تحقیق نگهداری می‌شدند، کشف شد. از این رو ابله میمونی نامگذاری شد. اولین مورد انسانی ابله میمونی در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو ثبت شد.
مواردی از ابله میمونی در خارج از آفریقا به دلیل سفرهای بین المللی یا واردات حیوانات، در ایالات متحده، اسرائیل، سنگاپور و بریتانیا رخ داده است.
مخزن طبیعی ابله میمونی ناشناخته باقی مانده است. با این حال، جوندگان آفریقایی و میمون‌ها ممکن است حامل ویروس باشند و افراد را آلوده کنند.
علائم و نشانه‌های آبله میمونی :
در انسان علائم ابله میمونی مشابه علائم آبله، اما خفیف‌تر است.ابله میمونی با تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی شروع می‌شود. تفاوت اصلی بین علائم آبله و ابله میمونی در این است که ابله میمونی باعث تورم گره‌های لنفاوی (لنفادنوپاتی) می‌شود. در حالی که آبله اینطور نیست.
دوره کمون (دوره بین آلودگی به عفونت تا بروز علائم) برای ابله میمونی معمولاً ۷ تا ۱۴ روز است. اما ممکن است این دوره بین ۵ تا ۲۱ نیز روز باشد.
بیماری با علائم زیر شروع می‌شود:
- تب
- سردرد
- دردهای عضلانی
- کمر درد
- تورم گره‌های لنفاوی
- لرز
- خستگی
در عرض ۱ تا ۳ روز (گاهی اوقات طولانی‌تر) پس از بروز تب، بیمار دچار بثورات پوستی می‌شود که اغلب از صورت شروع شده و سپس به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد.این بیماری معمولاً ۲ تا ۴ هفته طول می‌کشد.
روش‌های انتقال آبله میمونی کدامند؟
انتقال ویروس ابله میمونی زمانی اتفاق می‌افتد که از طریق حیوان، انسان یا مواد آلوده به ویروس، با ویروس تماس پیدا کنیم. ویروس می‌تواند از طریق پوست آسیب‌دیده (حتی اگر آسیب قابل مشاهده نباشد)، دستگاه تنفسی یا مخاط (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن شود. همچنین این ویروس می‌تواند از طریق رابطه جنسی انتقال پیدا کند.
انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا زخمی کردن، فراوری گوشت، تماس مستقیم با خون و ترشحات بدن حیوان، یا تماس غیرمستقیم با مواد دفعی حیوان رخ دهد.
تصور بر این است که انتقال از انسان به انسان عمدتاً از طریق قطرات تنفسی بزرگ اتفاق می‌افتد. قطرات تنفسی معمولاً نمی‌توانند بیش از چند متر حرکت کنند، بنابراین برای انتقال از طریق تماس چهره به چهره، مدت زمان طولانی لازم است. سایر روش‌های انتقال از انسان به انسان شامل تماس مستقیم با ترشحات یا مواد دفعی و نیز تماس غیرمستقیم مثلا از طریق لباس‌ها یا ملحفه‌های آلوده است.
میزبان اصلی بیماری ابله میمونی هنوز ناشناخته است، اگرچه تصور بر این است که جوندگان آفریقایی ممکن است در انتقال این بیماری نقش داشته باشند.
پیشگیری از آبله میمونی:
برای پیشگیری از ابتلا به ویروس ابله میمونی اقدامات متعددی وجود دارد:
از تماس با حیواناتی که می‌توانند حامل ویروس باشند. (حیواناتی که مشکوک به بیماری هستند یا لاشه حیوانات در مناطقی که ابله میمونی شایع است) خودداری کنیم.
از ایجاد تماس با موادی که با حیوان بیمار در تماس بوده است خودداری کنیم.
بیماران آلوده را از افرادی که در معرض خطر عفونت هستند، جدا کنیم.
پس از تماس با افراد یا حیوانات آلوده، بهداشت دست را به خوبی رعایت کنیم. به عنوان مثال، شستن دست‌ها با آب و صابون یا استفاده از ضدعفونی کننده‌های دست مبتنی بر الکل ضروری است.
هنگام مراقبت از بیماران از تجهیزات حفاظت فردی (ماسک، دستکش و …) استفاده کنیم.
بنا به اظهار دانشمندان ومتخصصان ، ابله میمونی، کشندگی بالایی نداشته و قابل درمان است.